Kręcąc ten film BB świadomie żegnała się z kinem. Postanowiła ostatecznie zakończyć karierę w wieku 40 lat (w tym filmie ma jeszcze 39). Nie wiem, jaka była geneza tego filmu, ale całkiem możliwe, że Vadim nakręcił coś w rodzaju hołdu dla swojej byłej żony, z której paręnaście lat wcześniej uczynił wielką gwiazdę (a sukces BB przełożył się również i na sukces Vadima). Bardot była jednak zmęczona medialnym wizerunkiem sex bomby i uwodzicielki. Poza tym była świadoma upływu czasu i przemijania swojej legendarnej urody. Myślę, że ostatnia scena w tym filmie to może pożegnanie BB nie tylko z kinem, ale i z tym wizerunkiem?
Niemalże wszystko w tym filmie jest niezaprzeczalnym kiczem: muzyka, te wszystkie wnętrza w stylu glam (muśliny, lustra, puszyste białe dywany, czerwone kanapy i masa innych rzeczy w nienajlepszym guście), przerysowane sceny namiętności i rozpaczy. Na pewno gratką jest pojawienie się na ekranie obok Bardot Jane Birkin, która w tamtym czasie związana była z Serge Gainsbourgiem, którego z kolei kilka lat wcześniej skutecznie uwiodła (a następnie porzuciła) BB. Nie sądzę, aby zaangażowanie tych dwóch aktorek było przypadkowe.
To film dla fanów francuskiej aktorki i kiczu z lat 70. Oglądając ten film mam wrażenie, że został on napisany i nakręcony dla niej. Owszem, przyrównując ten obraz do współczesnego kina, “Gdyby Don Juan…” wypadnie groteskowo. Mimo wszystko ja od czasu do czasu do niego wracam, chociażby po to, aby obejrzeć sobie dojrzałą, ale wciąż piękną Brigitte Bardot.